Text by Georgia Haagsma

Het zal moeilijk zijn The Communication Device te zien zonder te denken aan de context waarin u deze kent, maar u moet zich bedenken dat in 2013, toen deze eerste proefversie van het apparaat vervaardigd werd, de Sharing Space (waarin The Communication Device oorspronkelijk thuishoort) een relatief onbekend begrip was. Er waren verscheidene communicatiemiddelen die men gebruikte om informatie heen en weer te sturen, maar men deed dit voornamelijk in esthetisch drukke, zinnenprikkelende ruimtes of zelfs in de wildernis op straat. Informatie penetreerde het bestaan in die dagen, en het bestaan penetreerde de informatie. Externe en interne berichten overlapten elkaar volledig. We waren, achteraf gezien, de chaos nabij. Met de komst van de Sharing Space, en het hierbij behorende Communication Device, veranderde dit radicaal. We bevonden ons ineens in het walhalla van de afgesloten ruimte, waar we onze tijd volledig konden besteden aan het verzenden van korte ‘alphabet-combinaties’ - voornamelijk status bevestigende boodschappen en persoonsgebonden uitspraken met zelfverheerlijking tot doel. We konden ons nu uitsluitend toespitsen op het uiten en vormgeven van onze gedachten en zielenroerselen om zo emotionele effecten teweeg te brengen bij onszelf en onze medebewoners, zonder ons druk te maken over een vergankelijke, externe realiteit. De Sharing Space en het Communication Device abstraheerden ons idee van identiteit, omdat er geen externe cultuur meer nodig was om aan te refereren of om onze identiteit op te staven. Hiervoor gebruikten wij enkel de intermenselijke verhoudingen en de Sharing Space zelf. Dit bevrijdde ons, en ons zelfbeeld, van alle informatie betreffende datgene wat buiten ons lag, en van de vergiftigende effecten die deze externe factoren hadden op ons emotionele wezen, en ons brein. Het betekende ook dat machtsverhoudingen niet langer bepaald werden door een verschil in bezit van fysieke objecten maar enkel door de dynamiek in persoonlijke relaties, die bevestigd en ontkracht werden door de verzonden informatie en het verstrijken van de tijd.

Het feit dat onze alphabet-combinaties nauwlettend en buiten onze macht om geredigeerd werden, was iets waar in eerste instantie veel weerstand tegen bestond, en wat uiteindelijk ook voor problemen zou zorgen. De geschiedenis leerde ons hier uiteindelijk mee om te gaan. Zelfs al in de tijd van Facebook (2004 – 2021 na Chr.) werd het versturen van informatie op zich, en vooral in combinatie met het emotionele effect op zowel de verstuurder als de ontvanger, belangrijker gevonden dan het correct weergeven van de boodschap van de bron. En aangezien externe partijen zich als geen ander bewust waren van de beste methodes voor het verkrijgen van de gewenste effecten, werd het voor de verzenders van informatie steeds gebruikelijker om de oorspronkelijke betekenis uit handen te geven, en deze te laten vervormen en manipuleren door een derde persoon. U kunt zich wellicht nog herinneren hoe onze berichten ooit via een hoofdkwartier in het aardse Palo Alto de wereld overgingen. Het lijkt nu archaïsch. Maar dit was het begin van de ontwikkeling die zou leiden tot onze meest geavanceerde communicatie techniek. The Communication Device zoals deze hier, in de originele staat tentoongesteld is, kan gezien worden als een van de voorlopers van onze moderne, meer minimalistische informatie apparatuur. Het is tevens een van de weinige onbeschadigde technologische apparaten die de interplanetaire informatierevolutie heeft overleefd – een revolutie die dit soort fysieke machines voor korte tijd geheel overbodig maakte. The Communication Device was een van de meest gebruikte voorwerpen uit het Sharing Space tijdperk, en speelt een belangrijke rol in de voor die tijd vooruitstrevende film Looped Alphabet van Neza Agnes Momirski. Het wordt aangenomen dat Momirski verantwoordelijk was voor zowel het ontwerp als de populariteit van The Communication Device, vandaar dat deze hier alszodanig, en in de context van de film, is neergezet.

Georgia Haagsma, Mei 2054